ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ: «ΠΙΚΡΟ ΤΟΥ ΚΟΥΤΑΛΙΟΥ» | ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΛΕΒΕΝΤΗ

1.jpg


Από τις Εκδόσεις Οδός Πανός κυκλοφορεί το νέο βιβλίο του ανεπανάληπτου Μάριου Λεβέντη, «Πικρό του κουταλιού». Ο δημιουργός των επιτυχιών, που έφερε φρέσκια πνοή στο χώρο των γραμμάτων με τη μοναδική γραφή του, συνεχίζει την εξαιρετική πορεία του με ένα βιβλίο αξιοπρόσεκτης αισθητικής και ευαισθησίας.


Περιγραφή:
Μια ανθολογία από διακόσια λογοτεχνικά επεισόδια κρούουν σαν καμπανάκια αφύπνισης, καταπολεμούν την συναισθηματική μας βαρηκοΐα και στοχεύουν στην ψυχαγωγία με σκοπό: στην ενεργοποίηση της συνείδησής μας. Όποιος αντέχει την επίγευση, ας δοκιμάσει. Αν μη τι άλλο, θα βγει καλύτερος γευσιγνώστης της ζωής. (Μάριος Λεβέντης, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).





Βιογραφία:
Ο Μάριος Λεβέντης γεννήθηκε το 1997 στο Ηράκλειο Κρήτης. Είναι απόφοιτος του τμήματος Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και τακτικό μέλος του Πανελλήνιου Επιστημονικού Συλλόγου Θεατρολόγων. Παράγει και προσφέρει έργο υψηλού προβληματισμού ως λόγιος θεατρικός συγγραφέας, ποιητής και δοκιμιογράφος. Έργα του: «Μωβ με γκρι» (Εκδόσεις Διάνυσμα, 2015), Η δεύτερη άνοιξη» (Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2016), «Τελευταία απόστροφος» (Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2017), «Αυτόγραφο» (Εκδόσεις Οδός Πανός, 2018), «Μετρητά» (Εκδόσεις Οδός Πανός, 2019), «Πόστερ» (Εκδόσεις Οδός Πανός, 2020), «Φοβισμένη επαρχία» (Εκδόσεις Οδός Πανός, 2021), «Κρουασάν» (Εκδόσεις Οδός Πανός, 2022), «Παπιγιόν» (Εκδόσεις Οδός Πανός, 2023), «Όσα είπα» (Εκδόσεις Οδός Πανός, 2023), «Πικρό του κουταλιού» (Εκδόσεις Οδός Πανός, 2024).

«ΠΑΓΩΜΕΝΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ» | ΜΑΡΙΟΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ

Οι άνθρωποι έχουν πάψει από καιρό ν’ αγκαλιάζονται. Ίσως γιατί δεν ξέρουν ότι η ζωή γίνεται ζωή με χέρια ανοιχτά που αγκαλιάζουν για να παράξουν ζεστασιά κι όχι με παλάμες κλειστές που γίνονται παγοκύστες διενέξεων και διαπληκτισμών. Εδώ που τα λέμε, η αλήθεια είναι πως έχει μεγάλη δημοτικότητα η ψύχρα. Αυτή κι αν είναι αυτοδύναμη κυβέρνηση. Αυτή κι αν έχει αρχίσει ν’ αλλάζει μια για πάντα το σύνταγμα της θαλπωρής που ήδη καταπατάται.

Όλοι την ψηφίζουν καθημερινά χωρίς ενδοιασμό, χωρίς φραγμό και κυρίως χωρίς κριτήριο. Βλέπεις τους πάντες ψυχρούς εκτελεστές να πηγαίνουν στο εκλογικό κέντρο της αδιαφορίας, να τρυπώνουν στο αποπνικτικό παραβάν των αποφάσεων και να διαλέγουν για πρωθυπουργό την απομάκρυνση από τις σόμπες με τις μεγάλες αξίες. Ίσως να προτιμούν να ‘χουν το κεφάλι τους ήσυχο. Μακριά απ’ τους ανθρώπους, πλέον, η θερμοφόρα της τρυφερότητας και της κατανόησης. Τώρα είναι στις δόξες της η «κρυοθεραπεία». Καλύτερα, σου λέει, κρύοι, απόμακροι και ασφαλείς. Καλύτερα να παριστάνουν ότι δεν θυμούνται.

Άλλωστε, η λησμονιά είναι το καλύτερο σενάριο· κανείς δεν μπορεί να το διαβάλλει. Η μνήμη όμως έχει ευθύνη. Έχει ημερομηνία. Έχει καταχωρημένη τη στιγμή που έγινε ένα κομμάτι μάρμαρο κι ένα κομμάτι πάγος όλο τους το είναι. Γιατί όλοι είναι παγωμένα αγάλματα και έχουν για καρδιές καταψύκτες. Γιατί έτσι τα προτιμούν όλα: παγωμένα. Υπό το μηδέν κάθε ανθρώπινη επίδοση. Υπό το μηδέν για να μπορούν να κρύβουν την θερμοκρασία της αλήθειας τους. Και η αλήθεια είναι ότι βολεύτηκαν σε δικαιολογίες επί του καναπέως, με τα χέρια στο ψυγείο. Μέχρι να πήξει καλά το αίμα στις φλέβες τους και να γίνει μια ωραιότατη γρανίτα αποξένωσης.

«ΣΚΟΝΗ ΜΕ ΖΕΣΤΗ» | ΜΑΡΙΟΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ



Σκόνη με ζέστη μέσα κι έξω μας. Σκόνη με ζέστη που απειλεί την ατμόσφαιρα της διάθεσής μας. Σκόνη με ζέστη εκτός τόπου και χρόνου έρχεται ως ένα αποπνικτικό κοκτέιλ να μας συντρίψει. Κι εμείς περιμένουμε το τελευταίο λεπτό της ώρας για να άρουμε τη σημαία των κρίσιμων και των μεγάλων αποφάσεων. Που τις περισσότερες φορές όχι μόνον δεν μας απελευθερώνουν απ’ τους περιορισμούς μας, αλλά μας εκθέτουν μπροστά στην καλοκαιρία που πάψαμε να διεκδικούμε και να προσμένουμε.

Όχι γιατί περιμένουμε πάντα το ακαδημαϊκό τέταρτο για να δούμε πώς θα πνεύσουν οι άνεμοι, αλλά γιατί το εξαντλούμε φανατικά. Είναι δεδομένο ότι ο καιρός ακολουθεί τον άνθρωπο. Κι εμείς πολεμάμε τόσο πολύ τη σταθερότητα της ηλιοφάνειας, βλάπτουμε σε τέτοιο βαθμό τη φύση που δεν της αφήνουμε άλλη επιλογή από την ομίχλη. Ορατότης μηδέν μας χαρακτηρίζει κι αυτή ακριβώς μας εκδικείται. Λέμε “εν καιρώ” και σοβαρολογούμε. Γιατί τ’ αφήνουμε όλα στην τύχη της αναβλητικότητάς τους. Γιατί δεν φροντίζουμε ποτέ τον αέρα που αναπνέουμε. Γιατί είμαστε πάντα της τελευταίας στιγμής. Πάντα τελευταίοι, πάντα τόσο πίσω σε όλα, πάντα αργοπορημένοι και καθυστερημένοι, παίρνουμε τον δρόμο για τις προόδους. Επαναστατούμε, διαδηλώνουμε, αντιστεκόμαστε, αντιπολιτευόμαστε για την ιστορία και μόλις έρθει η ώρα να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, ψάχνουμε το ακριβό ρολόι στον καρπό που θα μας χαρακτηρίσει γουστόζικους στο θεαθήναι. Γιατί στα επιχειρήματα κρίνονται όλα τελικά κι όχι στα κοινά μελήματα.

Είναι δεδομένο ότι ο καιρός ακολουθεί τον άνθρωπο. Σκόνη με ζέστη θα κάνει πάντα στο έθνος της ανεκτικότητας και του ωχαδερφισμού. Από την τοξική ατμόσφαιρα στον καθαρό ουρανό, πολλά χιλιόμετρα δρόμος. Που ακόμα κι αν είναι ανοιχτός, εμείς κάνουμε πως δεν βλέπουμε για να καθυστερήσουμε ακόμα περισσότερο. Αλλά, είπαμε, ορατότης μηδέν μας χαρακτηρίζει κι αυτή ακριβώς μας εκδικείται.